Kiła - choroba historyczna czy aktualny problem medyczny? - Część II
Kiła - choroba historyczna czy aktualny problem medyczny? - Część II
Część druga prezentacji skupia się na diagnostyce i obrazie klinicznym kiły wczesnej i późnej. Wczesna faza kiły często manifestuje się pojedynczymi, twardymi owrzodzeniami o gładkiej powierzchni, zlokalizowanymi głównie na narządach płciowych lub w jamie ustnej. Jednak późniejsze etapy choroby mogą przybierać różnorodne postaci, włączając w to wysypkę na dłoniach i stopach, utratę włosów, a nawet poważne objawy neurologiczne, takie jak zapalenie opon mózgowo-rdzeniowych.
Diagnoza kiły jest procesem wymagającym, który opiera się na różnorodnych testach molekularnych i antygenowych, biorąc pod uwagę różnice w okresach inkubacji i wrażliwość poszczególnych testów. Testy te obejmują między innymi testy serologiczne, takie jak testy przeciwciał VDRL (Wenkina-Reussa-Jarshina test), testy przeciwciał fluorescencyjnych (FTA-ABS) oraz testy PCR (reakcja łańcuchowa polimerazy).
W leczeniu kiły nadal powszechnie stosuje się antybiotykoterapię, głównie penicylinę. Jednak w przypadku pacjentów uczulonych na penicylinę konieczne jest zastosowanie alternatywnych schematów terapeutycznych, takich jak ceftriakson, doksycyklina lub azitromycyna. Istotne jest również przeprowadzenie regularnych kontroli po zakończeniu terapii w celu monitorowania skuteczności leczenia oraz wczesnego wykrywania ewentualnych nawrotów choroby.
Podkreśla się znaczenie edukacji pacjentów na temat kiły, w tym świadomości ryzyka, profilaktyki oraz konieczności stosowania się do zaleceń lekarza w celu skutecznego leczenia i zapobiegania dalszym zakażeniom.
