COVID-19 – diagnostyka laboratoryjna i obraz kliniczny z uwzględnieniem późnych powikłań - Część I
COVID-19 – diagnostyka laboratoryjna i obraz kliniczny z uwzględnieniem późnych powikłań - Część I
dr n. med. Magdalena Witak-Jędra
Pierwsza część prezentacji skupia się na diagnostyce laboratoryjnej oraz obrazie klinicznym związanym z pandemią COVID-19, uwzględniając późne powikłania. Podczas trwania pandemii, obraz kliniczny tej choroby ulegał zmianie, a aktualnie dominującym wariantem jest Omikron. Choroba ta, wywołana przez SARS-CoV-2, nadal stanowi zagrożenie dla osób z grup wysokiego ryzyka. Dostępne na rynku leki przeciwwirusowe oraz leczenie objawowe mają ograniczoną skuteczność. Szczepienia są kluczowym narzędziem profilaktycznym, a koronawirusy, charakteryzujące się widoczną koroną pod mikroskopem, mogą powodować różne infekcje u ludzi i zwierząt.
W kontekście pandemii, szczególną uwagę przywiązuje się do wariantów koronawirusa, ich klasyfikacji oraz wpływu na przebieg choroby. Warianty są monitorowane pod kątem zmian w genomie, co może wpływać na skuteczność szczepień i terapii. Replikacja wirusa i odpowiedź immunologiczna organizmu są kluczowe dla przebiegu infekcji, zwłaszcza u osób starszych lub z osłabionym układem odpornościowym.
Podstawową metodą diagnostyczną pozostają testy molekularne, choć ich skuteczność może być ograniczona ze względu na zmienność genetyczną wirusa. Testy antygenowe są szybkie i łatwe w wykonaniu, ale ich czułość może być niższa niż testów molekularnych. Ważne jest zrozumienie różnic między tymi metodami oraz ich odpowiednie zastosowanie w diagnostyce aktywnej infekcji COVID-19.
